Er was eens een meisje. Je weet wel, zo'n heel gewoon meisje. Een meisje wat heel graag overal bij wilde horen. Ze was niet de enige en zal ook niet de laatste zijn geweest maar laat haar verhaal je waarschuwen voor de vreselijke dingen die haar zijn overkomen!
Lisa heette dit meisje meisje. Ze had menig vriend en ook haar gezinnetje was compleet. Niks mankeerde in haar kleine perfecte wereldje. Alleen had ze dat zelf niet door. Zelf wilde Lisa heel graag bij een bepaalde groep mensen horen. Om zich thuis te voelen, speciaal, gewaardeerd, om zeker te weten dat de mensen binnen die groep echte vrienden waren. Toen ze eenmaal heel hard haar best had gedaan om bij die groep te horen was ze de eerste paar dagen heel erg blij. Haar oude vrienden vonden het maar vreemd omdat Lisa helemaal niet meer Lisa leek maar dat Meisje van Die Groep. Maar omdat ze Lisa gelukkig zagen vonden ze alles best. Lisa vond het echter niet genoeg om alleen bij Die Groep te horen, ze had nog genoeg vrije tijd om ook haar best te doen om bij De Anderen te horen. Dus ging ze weer een tijdje heel erg haar best doen om ook bij De Anderen te mogen, en jawel! Het lukte. Lisa was helemaal geen suf meisje, ze wist heel goed hoe ze bij mensen kon horen!
Weer wat dagen verstreken en nog altijd had ze er niet genoeg aan. Steeds kwam ze mensen tegen die bij een leuke groep hoorden en probeerde ze mee te doen. Iedereen liet haar toe, dat voelde fijn, en ze dacht dat ze echt heel veel vrienden had gemaakt. Het enige lastige was dat ze om het half uur van kleren, make-up en gedrag moest veranderen om bij de juiste vrienden te horen.
Jaren ging dit door. Lisa vond het normaal, voelde zich erg gewild en was lid van zoveel groepjes dat ze soms hele dagen niet kon slapen om overal aan mee te doen.
Op een dag ontmoette ze een jongen. Ze kon zich niet meer herinneren waarom maar in plaats van de koffie die ze besteld had op te drinken terwijl ze naar haar volgende vriendengroep moest rennen bleef ze staan praten met deze dood normale jongen. Hij was wel grappig, maar hij zag er niet uit alsof hij ergens bij hoorde. Ze vroeg zich af of hij niet alleen was, maar hij zag er erg gelukkig uit dus ze wilde zijn geluk niet bederven. Toen ze door kreeg dat ze heel erg te laat zou komen excuseerde ze zich en wilde wegrennen. Nog net op tijd greep de jongen haar arm liefjes vast en vroeg: "wie ben jij eigenlijk?"
er viel een lange stilte
het meisje wist niet wat ze moest
niemand
in al die jaren
niemand had ooit gevraagd
wie zij eigenlijk was
en nu
al die jaren later
wist het meisje dat overal bij hoorde
niet meer wie ze zelf was....
niet huilen! er was een happy ending, maar daar ging het niet om in dit verhaal ;)
