Het gras was nat van dauw en de druppels vormden poeltjes op het veld. Maar daar had Daantje geen moeite mee. Daantje was namelijk een konijn dat wel hield van een beetje nattigheid.
Elke zaterdagochtend als hij vrij was, trok hij de stoute schoenen aan en vertrok op hij naar de dijk even verderop waar hij zijn vriendje Bertus de koe ontmoette.
Op een willekeurige zaterdagochtend was het weer zover. Daantje ging de weg weer op, springend en hoppend, van modderpoel naar modderpoel. Totdat hij bij de dijk was waar hij Bertus al zag staan.
Maar vandaag was anders dan andere dagen. Er was iets aan de hand met Bertus, hij was minder opgewekt dan normaal..
"Bertus, Bertus... Wat is er aan de hand?", zei Daantje. "Hoi Daantje", zei Bertus, "Ik voel me niet zo goed vandaag..." Bertus keek uit over de zee en zei; "Daantje kijk eens uit over de zee, voorbij de kopjes van de golfen. Zie je die toren daar in de verte?". "Ja", zei Daantje, "hoezo?".
"Ben je nou niet benieuwd wat daar is? Ik wil erheen", zei Bertus.
Daantje verbluft van deze plotselinge reactie van Bertus kon niet uit zijn woorden komen. Het enige wat hij uit kon brengen was, "okay....."
Bertus ogen begonnen te glinsteren en hij mompelde onverstaanbaars in zichzelf. Opeens gebeurde er iets in Bertus en hij stoof er luid loeiend vandoor. Daantje verbluft achter zich latend.
De zaterdag erop zat Daantje al op de dijk toen Bertus eraan kwam. Bertus had een vissersmuts op, kaplaarsen en een regenjas aan. "Zo, ik ben er klaar voor. Ga je mee Daantje?" , zei Bertus.
Toen zag Daantje een lichtje in zijn achterhoofd, het lichtje droeg het woord; "Avontuur" en Daantje riep keihard: "JA!". Bertus liep de zee in en Daantje sprong op zijn rug. En daar vertrok het duo, de zonsopgang tegemoet op weg naar de toren in de verte. Met in het achterhoofd avontuur, en dat kregen ze.
Maar dat is een ander verhaal.
