het uit knopje

Het was geen gekke dag, waarschijnlijk juist een hele gewone en misschien zelfs wel een mooie. De dag dat David het uitknopje in drukte.
David is een bijzonder speciale jongen waar je boeken vol verhalen over kan schrijven als je maar genoeg tijd en energie hebt. Van horror tot romantiek en van australie tot bennekom. Overal, iedereen en op elke manier pas hij goed in een verhaal. Maar het gaat absoluut niet om hem. Niet om zijn knappe uiterlijk, niet om zijn aantrekkelijke mysterieuze uitstraling en al helemaal niet om zijn geweldige resultaten in het verleden die veel garantie bieden in de toekomst. Al met al een potentiele jongen.
Hij, onze David, liep met elegante doch zeer mannelijke passen door de winkelstraat op zoek naar een briosche gevuld met chocolade toen hij een interessant steegje tegen kwam. 'mijn maag rammelt nog niet zo hard en ik ben de hele dag al geen nieuwe dingen meer tegen gekomen dus laat ik eens een ander weggetje in slaan' dacht David in zichzelf. Vanaf dat moment maakte het dan ook helemaal niet meer uit of het onze potentiele David was of een Henk, Piet, Jan, Tim, Klaas of Egbert. Ook Anna's, Linda's, Marloesjes, Liesjes en Gertruida's hadden in zijn voeten kunnen staan want het was het moment waarop zijn leven (of dat van enig ander) in de richting werd gedreven van het uitknopje.
Aan het einde van de steeg waar Tim (nu we toch net zo goed namen kunnen vervangen) net zijn eerste pasjes maakte bevond zich een hoge muur. Te hoog om nog verder te kunnen, dus na niets meer dan zijn eerste pasjes kwam Henk erachter dat het steegje doodliep. 'Hmmm, helaas is vandaag niet zo bijzonder.' Dacht Annelies bij zichzelf, en ze stond op het punt om zich om te draaien.
'Maar wat is dat nou!' riep Pieter uit toen hij helemaal was omgedraaid en zijn steegje geblokeerd werd door een enorme doos.
'Wie heeft die naar beneden gegooit??!' Riep Linda, want het kon niet zo zijn dat die doos er al was en dat ze daar gewoon om heen had gelopen.. Helaas antwoordde er niemand. Voetje voor voetje schuifelde Jan dichterbij tot hij zag dat deze zeer niet bedrijgende doos een prachtig versierde knop op zijn bovenkant had zitten.
Aangezien Anna dol was op het bloemen printje waar de knop mee was versierd kon ze het niet laten en strekte haar arm.
Even bleef Karel twijfelen of hij, totaal niet geintimideerd door de doos en zijn sierlijke knop, wel zijn instincten moest volgen en de knop in moest drukken.
Uiteindlijk was de hand van David zo dichtbij dat hij de knop al voelde met zijn vingertoppen en niets weerhield hem er meer van de knop in te drukken. KLIK.

UIT