We zijn allemaal anders. Daar kun je niet over discussiëren. Natuurlijk zijn er aardig wat mensen die regelmatig beweren dat we allemaal gelijk zijn maar ook die moeten iets discreter omgaan met hun slogans want tegelijkertijd roepen ze dat we allemaal onze eigen talenten hebben. Dit is het verhaal wat bewijst, dat we allemaal anders zijn maar dat we dankzij onze verschillen zo veel meer leren, kunnen, zien en ontdekken dat we maar blij mogen zijn dat niet iedereen hetzelfde is.
Stel je voor, een lollyfabriek. Geweldig mooi, sprookjesland voor de echte snoeperts onder ons, als een groot kasteel midden in een weiland. Van binnen prachtig glimmende machines en veel glazen mengpotten waar de meest heerlijke kleurtjes, geurtjes, glitters, smaken, stokjes en chemische toevoegingen klaar liggen om gecombineerd te worden tot de meest heerlijke lollys van de hele wereld!
In deze fabriek worden de lollys geboren uit een warme oven waar ze in een metalen plaat met balvormige holtes worden gegoten met hun, op dat moment nog vloeibare, hoofd naar beneden. Vervolgens worden er vlak voor het hoofd geheel gestolt is benen ingeplanteerd in de meest vrolijke kleurtjes. Daarna landen ze in vriendengroepjes van 50 in doosjes waar ze netjes naast elkaar blijven liggen tot ze in de snoepwinkel weer uit hun doos worden gehaald en uiteindelijk in jou knuistje terecht komen om jou te voorzien van een geweldige kleur, geur en smaak sensatie.
In één van die doosjes bleven de lollys echter niet netjes liggen. Er was een hoop commotie en het doosje werd apart gehouden zodat de baas van de fabriek kon gaan kijken wat er precies allemaal aan de hand was in het doosje. Toen hij het tafereel van 50 over elkaar struikelenden lollys bekeek begreep hij niet veel van de verwarrende situatie waar aan alle kanten stokjes uit staken dus riep hij de lollys tot de orde en vroeg een blauwe kauwgomlolly waar het precies allemaal om te doen was.
"Meneer de baas directeur, er is iets fout gegaan, ziet u die colalolly daar in de hoek, die proberen we uit de doos te krijgen omdat hij mislukt is..."
De fabrieksbaas keek verbaasd naar het hoekje wat de blauwe kauwgomlolly had aangewezen en zag inderdaad een colalolly die op het punt stond in huilen uit te barsten. Behalve de tranen die onder zijn oogleden vandaan kwamen viel het de baas ook op dat de colalolly in plaats van 1 stokje, 2 stokjes had als benen.
"Maar beste lollys, waarom zeggen jullie dat deze lolly mislukt is?" vroeg de baas terwijl hij de colalolly oppakte om hem eens beter te bekijken en tevens uit de benauwende situatie te redden.
"He heef twee pote!" Riep een groene dikke lolly
"Hut is hiel anders dan wie!" Jubelde een knalgele lolly
"Hij hoort er niet bij!" antwoordde de kauwgomlolly
Vol verbazing keek de fabrieksbaas de lollys aan, hij begreep er niets van. Hij zag een doos vol lollys die allemaal een andere kleur, geur, smaak en opmaak hadden en toch beweerde ze dat zij met z'n 49 anders en zelfs beter waren dan deze ene lolly met 2 benen. De commotie in de doos was echter zo groot dat een redelijk gesprek over discriminatie en respect er niet in zat dus haalde de fabrieksbaas alle 49 andere lollys ook uit de doos en zette ze naast elkaar in een lange rij op de grond. Vervolgens zette hij ook de colalolly ernaast en tekende 3 meter verder een witte streep op de grond met schoolpleinkrijt.
"Nu moeten jullie een luisteren. Als ik straks start roep moeten jullie proberen zo snel mogelijk over de witte lijn te rennen. Degene die het eerst over de witte lijn is mag beslissen of de colalolly mee gaat en als degene beslist dat hij mee mag, dan zijn jullie vanaf dat moment respectvol naar hem en alle andere lollys die jullie ooit tegen komen en waarvan je op het eerste gezicht denkt dat ze 'te anders zijn' om 'erbij' te horen."
Zo gezegd, zo gedaan. Alle lollys stonden klaar voor de start en na de 3,2,1 en het startschot begonnen ze alle 50 te hinkelen. Hoewel... Er was er eentje die niet hinkelde maar gewoon rende. Er was er eentje die zijn ene been voor zijn andere been kon zetten en daardoor al de stuntelende hinkelaars passeerde reeds in de eerste meter. Het was dan ook de colalolly zelf die de finish haalde voordat er ook maar 1 andere lolly over de helft van het traject was. Zodra de colalolly over de finish was stopten de anderen met hinkelen, struikelen en hier en daar wat vuile woorden roepen. Alle 49 begonnen zonder overleg te klappen voor de colalolly. Ze hadden nog nooit een lolly zo geweldig hard zien rennen. Wat was het een prachtig gezicht. 49 lollys die niet hadden verwacht dat die ene lolly die ze de doos uit wilden gooien omdat hij anders was, dat die ene lolly hun kijk op de wereld zo kon veranderen. Vanaf toen waren er 50 lollys meer op de wereld die wel 3x nadachten voordat ze een lolly uit de doos knikerden alleen vanwege zijn uiterlijke verschillen.
maandag 16 mei 2011
zondag 15 mei 2011
Fred de kater
Ik open mijn ogen en jawel zoals altijd zit hij daar: op het kastje, naast mijn bed. Hij kijkt me aan met een gemene lach. Bijna elk weekend is het hetzelfde liedje. s' Ochtends vroeg komt hij weer bij me op bezoek en laat me de rest van de dag niet meer met rust.
Dit is een verhaal over Fred. Fred is een kater. Toen ik Fred voor het eerst ontmoette vond ik hem maar een vervelende bemoeial. Hij bleef maar aan mijn kop zeuren. Bij alles wat ik deed had hij wel commentaar op. Meerdere malen heb ik hem het huis uit gejaagd. Maar toch kwam hij telkens terug. Wat ik ook probeerde, niets werkte.
Op een dag was ik zo moe van dat eeuwige gezeur en gepraat, dat ik besloot terug te praten. Ik kwam erachter dat Fred al zijn hele leven mensen langsgaat. Dagelijks is hij wel te vinden onder de mensen. Fred was een echte feest-kater. Fred wilde alles weten van feestjes, maar vertelde Fred; “Op een of andere manier willen ze nooit met me praten…. Jij bent de eerste die ‘normaal’ tegen me praat, zonder te schreeuwen en agressief te worden.” Spontaan veranderde mijn afkeer in een soort van medelijden. Dit arme wezen zou zijn hele leven niet geaccepteerd worden en elk mens wil het liefst zo snel mogelijk van hem afkomen. Die dag heb ik de hele dag met Fred doorgebracht, we hebben gepraat over de koetjes en de kalfjes, de bloemetjes en de bijtjes, nucleaire sushi en eenhoorns. Onderhand begon ik Fred meer als aangenaam gezelschap te zien. Hoe meer ik van Fred te weten kwam, hoe meer ik erachter kwam dat hij ook maar een kater was met een doel. Hij wilde het ultieme feest geven, maar om die te kunnen geven, moest er eerst informatie gewonnen worden. Om deze reden werd Fred voor mij geen last meer en kon ik de hele dag prettig met hem doorbrengen.
Aan het eind van de dag zei Fred mij vaarwel, ik was verbaasd want ik had al mijn haat jegens Fred verloren. De hele dag had ik rustig met Fred gepraat. Ondanks de enorme gesprekken en de eindeloze muur van vragen over feestjes, had ik nergens last van. Ik wenste Fred succes met zijn zoektocht en ik vroeg hem wanneer zijn feestje plaats zou vinden. Hij keek me aan en zei; “Het feestje komt als je het verdiend heb.” Met die woorden gesproken vertrok Fred. Verdwaasd van zijn laatste woorden keek ik Fred na terwijl hij langzaam de straat uit zweefde en ik wist dat ik hem nog veel vaker zou zien….
vrijdag 13 mei 2011
Carlo de maandagsmug
Het begint altijd ergens, maar nooit is echt duidelijk waar. Tot het moment voorbij is en je de tijd hebt om terug te kijken, dan realiseer je je. Het begon allemaal hier.
"Een zolderkamer, een tuinschuur, een opbergkast of een kippenhok. Het maakt niet uit waar je bent en eigenlijk zelfs niet hoe je er bent gekomen of waar je naar toe wilt. Zo heel af en toe is het genoeg om gewoon te zijn." Dat zijn de woorden die ik me nog herinner van toen lang, lang geleden ik in gesprek kwam met een mug. Eentje die ik bijna van het leven had beroofd terwijl het nu de belangrijkste mug uit mijn hele leven is...
Het was een doodgewone zomers warme avond en omdat ik met mijn raam open sliep waren er een hoop insecten naar binnen gekomen. Midden in de nacht werd ik gewekt, hoewel door veel woelen en rond m'n oren te meppen het probeerde te negeren, door het gezoem van een mug. Althans, door ons mensen wordt het over het algemeen gezien als gezoem. Wat blijkt nu, als je midden in de nacht, terwijl je half slaapt, goed luisterd naar het 'gezoem' van de muggen, blijkt dat ze de grootste levenswijsheden op je over proberen te brengen. Altruïstisch als ze zijn proberen ze de wijsheden in te planten in je onderbewustzijn om zo de mensheid een liefhebbendere diersoort te maken met meer respect voor elkaar en voor de natuur. Het enige wat ze achterlaten is een bult die kriebelt zodat je er aan herinnerd wordt aan wat je hebt geleerd. Een soort knoop in je zakdoek, maar dan een kriebelbult op je been, arm, rug, teen, voet, vinger....waar dan ook...
Ik werd echter helemaal gewekt en wilde met een vrij frisse blik in het donker de mug tussen mijn twee handen pletten om voor eens en voor altijd van zijn gezoem af te zijn. Op het moment echter dat ik mijn handen hief hoorde ik een zachte zoemstem roepen "Shhhhhh....snel weg, ze is wakker!!". Een beetje versuft bleef ik met mn handen in de lucht stil liggen en vroeg me hard op af wie het was geweest die me had gewekt op dit tijdstip en vervolgens weg wilde vluchten. Aangezien deze mug, zo vertelde hij me later, al vele regels had verbroken door hardop te praten waar een gewekt mensenkind bij was, antwoordde de mug met dezelfde zachte zoemstem: "Ik ben het, Carlo de maandagsmug.' En zo kwam het dat we aan de praat raakte en hij me vertelde wat muggen zoal doen, hoewel hij slechts op maandag werkt omdat hij voor zijn gezin moet zorgen, en uiteindelijk vertelde hij me ook wat de eigenlijke levenswijzheid was die hij me vandaag mee moest geven.
Na hem zouden er nog velen volgen, hoewel ik van geen van hen meer op de hoogte ben geweest van het nachtelijke bezoekje. Toch probeer ik nog iedere keer als ik een mug hoor zoemen te onderscheiden of het slechts gezoem is of een zoemstem want hoewel ik met iedere muggebult me wijzer voel, zou ik graag wat vaker met zulke wereldverbeteraars praten.
"Een zolderkamer, een tuinschuur, een opbergkast of een kippenhok. Het maakt niet uit waar je bent en eigenlijk zelfs niet hoe je er bent gekomen of waar je naar toe wilt. Zo heel af en toe is het genoeg om gewoon te zijn." Dat zijn de woorden die ik me nog herinner van toen lang, lang geleden ik in gesprek kwam met een mug. Eentje die ik bijna van het leven had beroofd terwijl het nu de belangrijkste mug uit mijn hele leven is...
Het was een doodgewone zomers warme avond en omdat ik met mijn raam open sliep waren er een hoop insecten naar binnen gekomen. Midden in de nacht werd ik gewekt, hoewel door veel woelen en rond m'n oren te meppen het probeerde te negeren, door het gezoem van een mug. Althans, door ons mensen wordt het over het algemeen gezien als gezoem. Wat blijkt nu, als je midden in de nacht, terwijl je half slaapt, goed luisterd naar het 'gezoem' van de muggen, blijkt dat ze de grootste levenswijsheden op je over proberen te brengen. Altruïstisch als ze zijn proberen ze de wijsheden in te planten in je onderbewustzijn om zo de mensheid een liefhebbendere diersoort te maken met meer respect voor elkaar en voor de natuur. Het enige wat ze achterlaten is een bult die kriebelt zodat je er aan herinnerd wordt aan wat je hebt geleerd. Een soort knoop in je zakdoek, maar dan een kriebelbult op je been, arm, rug, teen, voet, vinger....waar dan ook...
Ik werd echter helemaal gewekt en wilde met een vrij frisse blik in het donker de mug tussen mijn twee handen pletten om voor eens en voor altijd van zijn gezoem af te zijn. Op het moment echter dat ik mijn handen hief hoorde ik een zachte zoemstem roepen "Shhhhhh....snel weg, ze is wakker!!". Een beetje versuft bleef ik met mn handen in de lucht stil liggen en vroeg me hard op af wie het was geweest die me had gewekt op dit tijdstip en vervolgens weg wilde vluchten. Aangezien deze mug, zo vertelde hij me later, al vele regels had verbroken door hardop te praten waar een gewekt mensenkind bij was, antwoordde de mug met dezelfde zachte zoemstem: "Ik ben het, Carlo de maandagsmug.' En zo kwam het dat we aan de praat raakte en hij me vertelde wat muggen zoal doen, hoewel hij slechts op maandag werkt omdat hij voor zijn gezin moet zorgen, en uiteindelijk vertelde hij me ook wat de eigenlijke levenswijzheid was die hij me vandaag mee moest geven.
Na hem zouden er nog velen volgen, hoewel ik van geen van hen meer op de hoogte ben geweest van het nachtelijke bezoekje. Toch probeer ik nog iedere keer als ik een mug hoor zoemen te onderscheiden of het slechts gezoem is of een zoemstem want hoewel ik met iedere muggebult me wijzer voel, zou ik graag wat vaker met zulke wereldverbeteraars praten.
Abonneren op:
Posts (Atom)